Życie oddane młodzieży

– Chciałbym w sposób szczególny złożyć życzenia i podziękowania Pani Lucynie Kowgier, mojej nauczycielce – powiedział podczas ubiegłorocznych obchodów Dnia Edukacji Narodowej ks. dziekan Józef Kamiński.

Pani Lucyna Kowgier pracę nauczycielską rozpoczęła w 1936 roku bezpłatną praktyką w Szkole Podstawowej w Łapach. W 1935 roku ukończyła Seminarium Nauczycielskie w Wołkowysku (obecnie Białoruś) im. E. Plater. Po wojnie w latach 1946 – 47 ukończyła Państwowy Wyższy Kurs Nauczycielski w Krakowie, natomiast w roku 1952 uzyskała dyplom nauczyciela szkół średnich ogólnokształcących i zakładów kształcenia nauczycieli.
W latach 1939 – 42 w czasie okupacji na terenach zajętych przez Rosjan, pracowała w Polskim Szkolnictwie Zagranicznym
w Uhowie na Białorusi. Za czas okupacji niemieckiej Komisja Weryfikacyjna zaliczyła jej
3 lata pracy w tajnym nauczaniu. W tym właśnie okresie pokazała jak wiele może poświęcić i jak ważne jest dla niej wychowanie kolejnych pokoleń i przekazywanie wiedzy.
Dzięki takim ludziom jak ONA tajna oświata wydała wielu wspaniałych ludzi.
Tajne nauczanie było specyficznym rodzajem walki z okupantem. Uczący wyznawali zasadę, że nauczanie dzieci i młodzieży jest ich obowiązkiem.
W związku z Jubileuszem 65- lecia powstania Tajnej Organizacji Nauczycielskiej Pani Lucyna Kowgier jako jedna z nielicznych już żyjących nauczycieli TONu otrzymała list gratulacyjny i dziękczynny za trud włożony w naukę dzieci i młodzieży podczas II Wojny Światowej. Swoją skromną osobą, dobrocią i chęcią nauki innych wpisała się w część historii Polski.
Po działaniach wojennych w latach 1944 – 45 przez okres 2 lat pracowała w Szkole Ćwiczeń przy Liceum Pedagogicznym w Białymstoku i jednocześnie na kursach dla nauczycieli niekwalifikowanych w Białymstoku. Czynnie włączała się w likwidowanie analfabetyzmu wśród społeczeństwa. Od 1949 roku pracowała jako nauczycielka w LO w Łapach, natomiast 1953 roku została przeniesiona do Liceum Pedagogicznego w Łapach, gdzie pełniła funkcję zastępcy dyrektora i nauczyciela geografii do roku 1960.
W 1960 roku na własną prośbę przeniosła się do Liceum Ogólnokształcącego w Tłuszczu, tu pracowała do czasu przejścia na emeryturę, tj. do 1970 roku. Wspólnie z mężem Bernardem w 1966 roku zamieszkała na os. Słoneczna w Wołominie.
W trakcie pracy zawodowej w szkołach podstawowych prowadziła i opiekowała się organizacją harcerską, organizowała wycieczki, zabawy szkolne, wyjazdy do teatrów, konkursy itp.
Swoją pracę wykonywała z wielką pasją. Szczególnie była związana z małym skrawkiem Polski, ziemią w Łapach. Z tym miejscem wiąże najwspanialsze lata życia i młodości. Ważne było dla niej czuć się potrzebną – dlatego właśnie młodzież dodawała jej skrzydeł, motywowała ją do dalszego działania.
Jako nauczycielka zwracała uwagę nie tylko na przekazywanie wiedzy, ale również na wychowanie, zachowanie i postawę społeczną, przygotowując przyszłych nauczycieli do pracy w zawodzie. Ponadto bardzo ceniła sobie rozmowy z młodzieżą, kochała wędrówki i wyjazdy do teatrów.
Młodym mówiła, że bez szacunku dla pracy i dla człowieka nie da się żyć.
Za swoją postawę otrzymała wiele odznaczeń, tj.: Medal Komisji Edukacji Narodowej, Srebrny Krzyż Zasługi oraz Złotą Odznakę ZNP za tajne nauczanie.
Magdalena Rosa