Izabela Kieś
Pod koniec 3 roku życia dziecka mowa jest już ukształtowana. Język staje się podstawą rozwijania myślenia opartego na wnioskowaniu. Zaciekawienie złożonością świata prowokuje dziecko do stawiania pytań. Dorośli są dręczeni przez: „po co?’, „a dlaczego?”, „jak?”.Szczyt wieku pytań przypada na 4 rok życia. Pada wtedy z ust dziecka przeciętnie 42 – 45 pytań dziennie. Pytania są wyrazem ciekawości, chęci zdobycia wiedzy. Dziecko zaczyna rozumieć bardziej abstrakcyjne związki, interesuje się procesami społecznymi, przyrodniczymi czy technicznymi (np. porodem, śmiercią czy dlaczego jeździ samochód).
Dziecko pyta wtedy, gdy nie nastąpiło to, czego oczekiwało, ponieważ coś je zdziwiło, zaniepokoiło, z przekory, uporu. Może pytać z nawyku, a nawet bezmyślnie. Pojawia się nawet mania pytań. Początkowo pytania bywają sformułowane niejasno i ogólnie. Stopniowo stają się bardziej precyzyjne. Z czasem pojawiają się pytania oparte na wnioskach, do których dziecko samo doszło. Nie należy zrażać dziecka do pytania. Należy udzielić odpowiedzi: krótkiej, by dziecko się nie znudziło i nie zgubiło, prawdziwej (nie okłamujemy, bo nie będzie nam w przyszłości wierzyło, prostej, zrozumiałej dla dziecka, zawierającej podstawowe informacje bez zbędnych szczegółów.
Pytania dziecka traktujmy poważnie, nawet gdy ich forma jest zabawna.