O sporcie szkolnym rozmawiamy z Mieczysławem Rosłanem, zastępcą przewodniczącego Powiatowego Szkolnego Związku Sportowego w Wołominie ? wieloletnim nauczycielem wychowania fizycznego i działaczem na rzecz krzewienia kultury fizycznej w naszym regionie, który wychowaniem młodych sportowców zajmuje się od 1978 roku.
? Od jak dawna zajmuje się Pan pracą trenera?
– W 1978r ukończyłem kurs trenerski Piłki Siatkowej II klasy w Krakowie i od tamtej pory do dziś zajmuję się działaniami trenerskimi.
? Skąd zainteresowanie sportem i rekreacją?
? Od lat wczesnodziecięcych bardzo udzielała mi się atmosfera sportu w wydaniu podwórkowym. Nieco później mój nauczyciel wychowania fizycznego, pierwszy animator i selekcjoner sportowy, który był piłkarzem piłki ręcznej – wpajał nam wartości zgodne z zasadami czystej gry. Właśnie te wartości zainspirowały mnie tak bardzo, że zostałem im wierny i zacząłem swoje kształcenie w kierunku pedagogiki szkolnej o profilu sportowym. Wpajane zasady do dziś są dla mnie normą w życiu. Szczególnie są istotne w aspekcie sportu i nie tracą na wartości pozostając wyrazem postawy reprezentowanej na boisku, gdzie zwycięstwo jest bardzo ważne, ale zasady współpracy i tolerancji są ściśle z nim związane i powinny współgrać z potrzebą wygrania.
? Wracając do ścieżki zawodowej – co jest dla Pana tak fascynującego w pracy z młodzieżą, że nigdy nie odszedł Pan od tego zawodu?
? Wychowanie fizyczne jest ważnym zadaniem dla szkoły, wykraczającym poza odrębne treści autonomicznych przedmiotów nauczania, zadanie wymagające wyobraźni, wrażliwości, poświęcenia i poczucia odpowiedzialności za rozwój osobowy ucznia. Wymaga ze strony szkoły uwzględnienia w swym programie warunków potrzebnych do pobudzania indywidualnych wysiłków uczniów w kierunku uczenia się, a także poznawania siebie i świadomego kierowania swoim rozwojem. Nauka wiąże się w sposób zasadniczy z szansą realizowania przez uczniów własnych możliwości rozwojowych na drodze samorealizacji. Wychowanie fizyczne to jedyny przedmiot w szkole, który już w samej nazwie zawiera wychowanie, podkreślając tym gotowość do przyjęcia nowych zmian edukacyjnych. Program wychowania fizycznego będzie realizował te idee, gdy zostanie ukierunkowany nie tylko na cele doraźne, ale także, a nawet przede wszystkim na cele prospektywne, dzięki którym dzisiejszy uczeń a jutrzejszy absolwent i dorosły obywatel będzie chciał i umiał dbać o własne ciało, sprawność fizyczną i zdrowie przez całe życie.
Rozwijając ?celem wychowania fizycznego w szkole jest wyeksponowanie problemów zdrowia oraz prowadzenie systematycznej, świadomej, zorganizowanej pracy z dziećmi i młodzieżą w tym zakresie. Wychowanie fizyczne powinno koncentrować się na pomocy dzieciom i młodzieży w świadomym podejmowaniu wyborów i decyzji dotyczących ich własnego zdrowia oraz społeczności w której żyją.
Przez aktywną formę wypoczynku można doskonalić szereg cech osobowości m.in.; wytrwałość, systematyczność, odwagę, koleżeńskość, uczciwość, punktualność.
Już samo doskonalenie sprawności fizycznej jest elementem wychowania. Wychowanie obejmuje całość warunków i sytuacji zarówno w szkole jak i poza nią.
Jest rzeczą bezsporną, że rekreacja fizyczna kształtuje osobowość człowieka.
Sposób wykorzystania czasu wolnego jest jednym z istotnych czynników kształtujących ogólną kulturę człowieka. Kultury czasu wolnego można i trzeba się uczyć.
Praca ta niesie ze sobą różne niespodzianki, ale jak żadna inna daje też wiele satysfakcji. Nauczyciel wychowania fizycznego powinien być osobą z powołaniem, rozumiejącą dzieci i młodzież. Nauczyciel jest zawodem specyficznym, którego zakres nie ogranicza się do przepracowanych godzin za biurkiem, ale skupia się na kontakcie z młodzieżą, rozwijaniu talentów oraz kwestiach wychowawczych. Osoby wykonujące zawód nauczyciela ? selekcjonera, muszą kochać swoją pracę chociażby ze względu na to, że często uczestniczą w różnych spotkaniach i imprezach dedykowanych dla młodzieży i nie powinno to być dla nich trudnym do zaakceptowania obowiązkiem tylko przyjemnością i satysfakcją.
? Dlaczego w Pana działaniach na pierwszy plan wysunęła się siatkówka?
? Wybór dyscypliny sportowej, którą chcemy zainteresować dziecko, nie jest prostą sprawą. To decyzja uwarunkowana wieloma czynnikami, m.in. predyspozycjami i zainteresowaniami, dostępnością danej dyscypliny, kosztami związanymi z jej uprawianiem. Piłka siatkowa jest jedną z najciekawszych i masowo uprawianych gier zespołowych w Polsce. Jej zaletą jest wpływ na wszechstronną sprawność fizyczną. Czerpiąc zadowolenie z gry, dziecko uzyska wysportowane i zadbane ciało. Żeby uprawiać siatkówkę potrzebny jest tani i nieskomplikowany sprzęt. Wystarczy piłka, otwarta przestrzeń, odpowiedni ubiór. Na początku treningi są zabawą, która jednak przy odpowiedniej determinacji i motywacji młodego zawodnika w szybkim czasie gwarantuje bardzo wysoką sprawność fizyczną, przynosząc wiele satysfakcji. Główną cechą siatkówki jest zespołowość – jeden za wszystkich, wszyscy za jednego i tę zasadę wpajają adeptom tej pięknej dyscypliny sportu nauczyciele i trenerzy, ucząc obcowania z grupą i grupowego wysiłku w odnoszeniu sukcesów. Siatkówka jest mało urazowa. Nie ma tu fauli ponieważ jest to dyscyplina sportu, w której nie ma bezpośredniego kontaktu z przeciwnikiem. W grze tej zespołowość i technika są najważniejsze i to one dominują i rozstrzygają o zwycięstwie.
? Czy każdy może grać w siatkówkę?
? Jak w każdym sporcie, tak i tu liczą się chęci i zapał, ale także predyspozycje. Dlatego zaleca się, żeby zanim dziecko zacznie uprawiać siatkówkę, przeprowadziło właściwe badania lekarskie, by wykluczyć wszelkie przeciwwskazania i ryzyko zdrowotne. Warto porozmawiać o tej kwestii z trenerem i szkolnym lekarzem. Uczniowie szkół o profilu sportowym mają zwiększoną liczbę godzin treningowych. Poza tym pozostałe zajęcia dydaktyczne odbywają się w takim samym zakresie i wymiarze jak w każdej publicznej szkole podstawowej, gimnazjum i szkole ponadgimnazjalnej (zgodnie z siatką godzin przewidzianych przez Ministerstwo Edukacji Narodowej).