Za kilka dni odbędzie się uroczystość 20-lecia nadania imienia Ignacego Łukasiewicza ZS nr 2 w Wołominie. Nowi mieszkańcy pewnie nie wiedzą, natomiast starsi mieszkańcy z pewnością pamiętają, że historia ZS nr 2 w Wołominie sięga lat dwudziestych ubiegłego wieku…
– Szkoła nasza rozpoczęła działalność w latach dwudziestych i przez długie lata mieściła się przy ul. Warszawskiej. Była to stara, przedwojenna kamienica pozbawiona nowoczesnych urządzeń grzewczych i sanitarnych. Mimo to, od pierwszych lat istnienia nauczycielom i uczniom udało się wytworzyć serdeczny, rodzinny klimat, tak często wspominany przez naszych absolwentów. Jesienią 1994 r. przeprowadziliśmy się do nowoczesnego budynku. Obszerny teren wokół szkoły zmieniał się dzięki naszym wysiłkom w przepiękne obiekty rekreacyjno-sportowe 22 listopada 1996 r. odbyło się uroczyste poświęcenie sztandaru, na którym po raz pierwszy ślubowaliśmy godnie reprezentować szkołę oraz kierować się w życiu ideami naszego Patrona. Dzięki ofiarności i wysiłkowi wielu naszych sponsorów mogliśmy z godnością i należnym szacunkiem przyjąć za swojego patrona Ignacego Łukasiewicza oraz poświęcić sztandar ? czytamy w zakładce poświęconej historii.
W tym miejscu warto przypomnieć, że inicjatywę budowy szkoły w obecnym miejscu zapoczątkowali mieszkańcy Wołomina, którzy widząc potrzebę rozbudowy bazy oświatowej w mieście, skupili się wokół spraw tej szkoły. Dostrzegając potrzebę budowy nowej placówki zapoczątkowali, na początku lat 90., działania zakończone skuteczną budową szkoły przez władze samorządowe. W grupie tej znajdował się między innymi późniejszy burmistrz miasta Jerzy Mikulski, jak również naczelny Życia Powiatu na Mazowszu Edward M. Urbanowski. Był to okres, w którym w Wołominie powstało wiele komitetów aktywizujących się na rzecz poprawy bazy lokalowej zaniedbanych szkół. Takich komitetów pod koniec ubiegłego wieku działało kilkanaście a jeden z nich (przy wołomińskiej „czwórce”) współtworzyła i w nim działała pisząca te słowa. W tym roku, obecna kadencja samorządu na czele z burmistrz Elżbietą Radwan i Leszkiem Czarzastym jako przewodniczącym Rady Miejskiej, kończąc budowę sali i rozbudowę szkoły w Czarnej oraz rozbudowując Szkołę Podstawową nr 3 w Wołominie ? tzw. ?małą trójkę? zakończyła realizację umowy społecznej stworzonej na przełomie wieków określającej harmonogram inwestycji oświatowych w gminie Wołomin. – Tamten etap faktycznie mamy już za sobą. W zasadzie wszystkie wołomińskie szkoły mają przyzwoitą bazę lokalową, o którą teraz należy systematycznie dbać. Przed nami nowe wyzwania ? brakuje nam miejsc w przedszkolach i temu zadaniu gmina będzie teraz poświęcała więcej miejsca ? podkreśla burmistrz Elżbieta Radwan.
W planach gminy jest budowa przedszkoli w dwóch lokalizacjach. Co do słuszności wyboru tego kierunku działań zarówno władza wykonawcza jak i władza uchwałodawcza są tu zgodne. Z dyskusji na ten temat prowadzonych podczas posiedzeń komisji wynika, że priorytet stanowi budowa przedszkola na Osiedlu Niepodległości. – Czekamy jednak na ostateczny kształt zmian oświatowych ? podkreślają samorządowcy. Wracając jednak do „dwójki” warto przypomnieć kilka informacji z kart historii tej szkoły: Szkoła Podstawowa nr 2 rozpoczęła działalność w latach dwudziestych ubiegłego wieku jako 7-mio klasowa Publiczna Szkoła Powszechna nr 2 (żeńska). Przez długie lata mieściła się przy ulicy Wileńskiej, na drugim piętrze starej, przedwojennej, dwupiętrowej kamienicy mieszkalnej, pozbawionej nowoczesnych urządzeń grzewczych i sanitarnych. Było tam osiem dużych pokoi mieszkalnych zwanych ?salami?. Narożny pokój z balkonem stanowił kancelarię, pokój nauczycielski i skład pomocy naukowych. Była to szkoła żeńska, do której w latach 30-tych XX w. uczęszczało około 500 dziewcząt. Grono pedagogiczne składało się z dziesięciu nauczycielek, katechetki i prefekta. Z uwagi na dużą liczebność uczennic i słabe warunki lokalowe, w szkole uczono się na dwie zmiany. Zimą często zawieszano zajęcia z powodu silnych mrozów i częstych w tamtym okresie epidemii. Na terenie szkoły działał Skauting, gdzie zaszczepiano młodym wychowankom cnoty harcerskie i patriotyczne. Tradycją szkoły stało się organizowanie uroczystych apeli z okazji święta 11 Listopada i 3 Maja, w których uczestniczyli również mieszkańcy miasta. Życzliwe grono pedagogiczne wspomagało swoich podopiecznych przez dożywianie ubogich dzieci, czy też przygotowywanie świątecznych paczek ze słodyczami i odzieżą. Po lekcjach dzieci chętnie przychodziły do szkoły, żeby poczytać, odrobić lekcje i pogawędzić. Zawsze otoczone były opieką swoich nauczycieli. 7-mio klasowa Publiczna Szkoła Powszechna nr 2 (żeńska) działała przy ulicy Wileńskiej do wybuchu II wojny światowej. W latach okupacji i po zakończeniu działań wojennych szkoła funkcjonowała przy ulicy Miłej 22 – Publiczna Szkoła Powszechna nr 2 jako placówka koedukacyjna. W latach 50-tych siedziba Szkoły Podstawowej nr 2 mieściła się przy ulicy Warszawskiej 9. W ?starej dwójce? zajęcia lekcyjne trwały aż do 1994 r. Jesienią tego roku siedzibę szkoły przeniesiono do nowoczesnego budynku, mieszczącego się przy Al. Armii Krajowej 81. W 1996 r. uchwałą Rady Miejskiej nadano szkole imię Ignacego Łukasiewicza.
Oprac. Teresa Urbanowska
źródło: www.szkola2wolomin.pl